با عشق بخوانید...(2)

[نفس]

اقیانوس وار متلاطمم می کنی
و به روی خودت هم نمی آوری...
اندیشه ی این اسب،
فراتر از موج هایی ست
که در روزهای دریازده ام شناور است
...

 

[نفس]

تو و زمین همزادید،
همان گونه که من و سیب.
جاذبه بر تو تاثیر ندارد،
این یال های توست،
که آشفته ام می کند
...

 

[نفس]

گل آذین است،
اطراف جاده ای
که به خانه ی تو می رسد
و من شیهه هایم را آنجا پرپر می کنم
تو نیز به گل افشانی
دستی بجنبان
به افتخار خودت
...

 

[نفس]

شهابی رد شد
آرزویی برآورده می شود
و تو همچنان به اسبیت گرفتاری
غریق نجات را خبر نکنید
من هم از دست رفته ام
...

 

[نفس]

چه سمبلیک
حتی یورتمه می روی!
پاهایم از تو یاد می گیرند
دست هایم پرواز می کنند
و قلبم هنوز ،
برای تو می تپد
...

 

[نفس]

بارقه هایی که بر دفتر م پاشیده
جای سم هائی ست
که پیشینه ی یک عشق است
شاید رسم دیروزهایم این است
شاید
...

 

[نفس]

بال و پرت را چنین آراسته
نمی دیدم
پیش تر،
دل کدامین اسب را
به عاریت گرفته ای؟!

 

[نفس]

می شود برای هاله ای از خوشبختی
صبح ها زودتر برخواست
و امیدوار بود،
اما من
آنجا خیمه می زنم
که خورشید از سمت پادوک بر من بتابد
...

 

[نفس]

غمت را بر شانه ام بریز
یال هایم هنوز بی تابند
برای غصه های یک اسب.
من در مانژ بی امان تو را گریه خواهم کرد
...

 

[نفس]

تحسینت می کنند
وقتی از موانع رد می شوی
و این چشم ها
تو را در خود جاری می بیند
بی آنکه ببینمت
...

 

[نفس]

عجب خواب سنگینی
به سهمگینی امواج وحشی
مرا برد،
تو ماندی و بیقراری ها در باکس،
نعل هایت را به دست آب سپردی
و آرزو کردی مرا
...

 

[نفس]

نه می توان دست برداشت
نه قدم از قدم
تنها می توان دل ربود
و دل باخت
قرن،قرن بازی دل هاست
...

 

[نفس]

گل افشانی این تابوت را
به یال و کوپالت سپرده ام
برخیز و فرا بخوان
شب از من می ریزد
سحرگاه این شبزده باش
...

 

[نفس]

از صدای کدامین ترانه ام
اینگونه رم کرده ای؟
آوازهای روستایی یک قلب زخم دار،
در دل شهر چشمانت
به چشم
می آیند؟

 

[نفس]

نه ،
بیدارم نکنید،
رویای صادقه ام را دوست دارم،
می خواهم اسب وحشی این شبانه ها بمانم
...

 

[نفس]

مثل هفت سالگی ام
جوان مانده ای!
برف های روی سرت را پارو می کنم،
زین خود را بر می دارم
و به نقاشی های هفت سالگی ام لبخند می زنم
...

 

[نفس]

چه سخاوتمند،
سترگ شیهه ات دلبرانه بود
وقتی آن را به دنیای خواب هایم بخشیدی
...

 

[نفس]

آفتاب سوزان را
سراغی نمی گیری،
از اشک و تردید نمی پرسی،
اسب ها را رم نمی دهی،
چقدر می توان تغییر کرد؟
چقدر می توان دچار بود؟
...

 

[نفس]

خط به خط تو را از بر کرده ام
طوطی وار
با لهجه ای اسبی،
و عطر روزهای فراموش نشدنی تلخ و شیرین
....

 

[نفس]

باد از هر سمتی بوزد
گرد و خاک تو در مانژ بلند است
تو راهی را می روی
که جاده ای آنجا منتظر است،
دختری می خواند
ترانه ای محزون،
و گلدانی می سوزد
در تب آب
...