با عشق بخوانید...(2)
- شروع کننده موضوع نفس
- تاریخ شروع
یورتمه ات را به رخم می کشی
قدری از این فاصله دوری بکن
گاه به سرخط دلم سر بزن
باز در این قافله شوری بکن
دهکده ی سبزتر از نو بهار
از دم این خانه عبوری بکن
پای به چشمان غزالی گذار
هر نگهم را تو مروری بکن
لحظه قشنگ است،به یمنش بیا
هر نفسی،جشن و سروری بکن
شبزده های پر از عشق مرا
ای مه من،غرق ز نوری بکن
کاش به پایان برسد رسم هجر
آینه جان، باز صبوری بکن
قدری از این فاصله دوری بکن
گاه به سرخط دلم سر بزن
باز در این قافله شوری بکن
دهکده ی سبزتر از نو بهار
از دم این خانه عبوری بکن
پای به چشمان غزالی گذار
هر نگهم را تو مروری بکن
لحظه قشنگ است،به یمنش بیا
هر نفسی،جشن و سروری بکن
شبزده های پر از عشق مرا
ای مه من،غرق ز نوری بکن
کاش به پایان برسد رسم هجر
آینه جان، باز صبوری بکن
چشم دلم روشن از این عشق ناب
از عطش و اشک و غم و اضطراب
مصرع جامانده ام از شعر تو
چشمه تویی،نور تویی،آفتاب
باید از این پس به خودم شک کنم
لحظه ی بیداری امی یا که خواب؟
شبنم محضی به گل باغ من
باید از این باغ بگیرم گلاب
فصل سرآسیمگی ام اینک است
در گذر از جاده ی پر پیچ و تاب
راه که هموار نباشد فقط
آنچه عیان است،سراب و سراب
می گذرد اسب غزلواره هام
از ورق دفتر تو با شتاب
جملگی از یک وطن و ملتید
تو و گل و باغ و شب و ماهتاب
از عطش و اشک و غم و اضطراب
مصرع جامانده ام از شعر تو
چشمه تویی،نور تویی،آفتاب
باید از این پس به خودم شک کنم
لحظه ی بیداری امی یا که خواب؟
شبنم محضی به گل باغ من
باید از این باغ بگیرم گلاب
فصل سرآسیمگی ام اینک است
در گذر از جاده ی پر پیچ و تاب
راه که هموار نباشد فقط
آنچه عیان است،سراب و سراب
می گذرد اسب غزلواره هام
از ورق دفتر تو با شتاب
جملگی از یک وطن و ملتید
تو و گل و باغ و شب و ماهتاب
خوابم نمی برد که به رویا سفر کنم
از این شب کذایی مفرط گذر کنم
خوابم نمی برد که تو را بیشتر از این
از اشتیاق خفته ی خود با خبر کنم
من مرهمم،همان که تو می خواستی ولی
حاشا به قلب وحشی تو،من اثر کنم
شعر و من و سپیده،و اما به جان تو
هرگز نمی شود ز غزل ها حذر کنم
خسته م ز قلب سنگی این قرن،بی حساب
هرگز نشد برابرش ،اما ،اگر، کنم
باید که وقت نبودت ز غمکده
خاکی بیارم از آن جا به سر کنم
هرچند معده ام ز جفا ترش می کند
دوری چگونه ولی زین بشر کنم؟
آن گل که زیر سم ستوران ز یاد رفت...
شایسته است خار ستبری سپر کنم
آشفته ام ز مهر سیه چشم بد دلی
فردا تمام شهر را پر از عشق و شرر کنم
سال جدید و عید،و اینک ردای عشق
خوب است جامه ای که تو دادی به بر کنم
از این شب کذایی مفرط گذر کنم
خوابم نمی برد که تو را بیشتر از این
از اشتیاق خفته ی خود با خبر کنم
من مرهمم،همان که تو می خواستی ولی
حاشا به قلب وحشی تو،من اثر کنم
شعر و من و سپیده،و اما به جان تو
هرگز نمی شود ز غزل ها حذر کنم
خسته م ز قلب سنگی این قرن،بی حساب
هرگز نشد برابرش ،اما ،اگر، کنم
باید که وقت نبودت ز غمکده
خاکی بیارم از آن جا به سر کنم
هرچند معده ام ز جفا ترش می کند
دوری چگونه ولی زین بشر کنم؟
آن گل که زیر سم ستوران ز یاد رفت...
شایسته است خار ستبری سپر کنم
آشفته ام ز مهر سیه چشم بد دلی
فردا تمام شهر را پر از عشق و شرر کنم
سال جدید و عید،و اینک ردای عشق
خوب است جامه ای که تو دادی به بر کنم
با این نشیب و هم این فراز تو
آیا چگونه رد بشوم، یا خطر کنم
سهم من است و دلخوش آنم که تو مرا...
باید خیال را ز سر خود به در کنم
آخرین ویرایش:
