در حدود سال هزارونهصد، هنر نعلبندي به موقعيت اصلي خود بعنوان يك هنر و علم دست يافت ولي بازدهي كامل ا ز دا نستيهاي اين هنر بعلت استفاده هاي شغلي كم بود . رفته رفته تعدا د مراكز و مغازه هاي نعلبندي افزايش پيدا كرد كه حتي تا چندين سال پيش نيز اين مراكز در تمام نقاط دنيا وجود داشت . با پيشرفت صنعت اتومبيل و تهيه آسانسور، به تدريج نعلبند ها بصورت سيار درآمدند و امروزه د راكثر نقاط دنيا بيشتر با اتومبيل و تجهيزات خود به مراكز اسبداری رفت و آمد ميكنند .
اگر چه پيشروي بشر در شناخت هنر نعلبندي به منظور محافظت سم، دوست و یار هميشگي اش اسب، به كندي صورت گرفته، لكن غرور آميز است و ا گر بهمين منوا ل بشر را بطه خود را با اسب حفظ كند، مسلما” اين هنر محتاج توسعه بيشتری است. هر اسب داری باید، اطلاعاتي در مورد كالبد شناسي و ساختمان دست و پا و بخصوص سم اسب داشته باشد . براي اصلاح سم , انتخاب نعل مناسب ونصب آن و اطلاع كافي ا ز ساختمان سم , ضرورت محض دارد و نعلبند بدون داشتن اين اطلاعات بهيچوجه براي عمل نعلبندي مناسب نيست .
اساس هنر نعلبندي شامل اطلاعاتي درباره ساختمان سم , جلوگيري از رشد زيادي ديواره سم , جلوگيري از ترك و سوراخ شدن ديواره سم , اصلاح و بهبود شيوه راه رفتن و جلوگيري از لغزش اسب , معالجه مراض و درهنگام ضرورت افزايش كارا ئی اسب ميباشد .