مصادیق وظایف حقوقی مدیران فنی
احراز سلامتی ،اولین وظیفه مراقبتی
ولی این به آن معنا نیست که مربی به رغم اطلاع از بیماری یا ناراحتی ورزشکار بالغ، مسئولیت قانونی در صورت بروز حادثه نخواهد داشت.گاهی اوقات وضعیت ظاهری ورزشکار نشان دهنده بیماری اوست و از آن جمله اند لاغری مفرط، رنگ پریدگی،چاقی بیش از حد که در مواردی مربی موظف به اتخاذ تدابیر احتیاطی است.
موضوع توجه به سلامتی ورزشکار در مقررات بین المللی ورزشها نیز لحاظ گردیده است.
مثلا" کمیته پزشکی فینا توصیه کرده است که هر ورزشکار برای شرکت در مسابقاتی که با نظرات فینا برگزار می شود آزمون جسمانی سالانه داشته باشد.آزمون جسمانی باید مربی را در مورد صدمات ،بیماریها و شرایطی در نتیجه فشار بیش از حد تمرین بوجود می آیند آگاه کند.
در مواردی که ورزشکار به علت داشتن بیماری یا انجام عمل جراحی آمادگی لازم را ندارد باید او را از شرکت در تمرین و مسابقه منع کرد.این موارد شامل ناراحتی و بیماری در زمینه های زیر است: ارتوپدی، مغز و اعصاب،پوست،گوش،گلو،بینی،چشم،روانپزشکی و سایر مسائل پزشکی و جراحی.(قوانین بین المللی شنا)
آموزش متناسب،دومین وظیفه
ورزش مجموعه ای از فعالیت های بدنی است که بالقوه متضمن خطرات کوچک و بزرگ برای ورزشکاران است.
این خطرات گاهی ضرب و جرح و ساده، گاهی ورزشکار را برای تمامی عمر همچون جسم بی حرکتی در بستر نگه می دارد وحتی ممکن است به مرگ منتهی شود.
با توجه به وفور این حوادث، وظیفه مراقبتی معلمین ورزش و مربیان از اهمیت بیشتری برخوردار می شود. یکی از راههای جلوگیری از وقوع چنین حوادث آگاهی معلمین و مربیان از ورزش به مفهوم علمی آن و بکارگیری این آگاهی در امر آموزش است.
تعلیم و تربیت در ورزش مستلزم داشتن صلاحیت فنی است. ورزش در حال حاضر نه یک علم ساده بلکه یک علم مرکب است به این معنا که علوم متعدد و متفاوتی باید در کنار هم جمع شوند تا عنوان تربیت بدنی و علوم ورزشی قابل تحقق باشد.
نگرش به موضوعاتی که در مراکز علمی تربیت بدنی تدریس می شود مانند: فیزیولوژی،روانشناسی،جامعه شناسی،بیومکانیک،بهداشت،رشد و تکامل حرکتی،مدیریت،حرکات اصلاحی،تغذیه،آسیب شناسی،حقوق ورزشی و غیره که علاوه بر دروس عملی است نمایانگر اهمیت امرو ضرورت آگاهی هایی عمیق علمی است.
مربی موظف است به منظور جلوگیری از وقوع حوادث ناگوار و با اتکاء به آگاهی های لازم در امر آموزش،اصول ایمنی را معمول دارد.
به عبارت دیگرمربی باید صلاحیت فنی برای آماده سازی ورزشکار،آموزش حرکات و مهارت ها،الزام ورزشکار به انجام فعالیت های ورزشی و غیره را داشته باشد.عدم توجه به اصول مذکور،آموزش غلط حرکات و مهارت ها،الزام ورزشکار به انجام حرکتی که نه از نظر مهارتی ونه از نظر توانایی جسمی قادر به اجرای آنها نیست،خودداری از آموزش مهارت هایی که ورزشکار باید برای فرار از حادثه به آنها آگاه باشد و دهها نکته دیگر زمینه ساز مسئولیت قانونی معلم ورزش و مربیان است.
بعنوان مثال در سوارکاری، ورزشکار مبتدی تا آمادگی کافی در حرکات زمینی و اصول مقدماتی را پیدا نکرده است و تسلط کافی در نشست و .....ندارد،مجاز به استفاده از مانع پرش نخواهد بود،لذا اگر مربی بدون صلاحیت فنی ورزشکار را امر به پرش از روی مانع نماید و حادثه ای رخ دهد از نظر حقوقی باید پاسخگو باشد.
نتیجه اینکه مربی و معلم نه فقط باید صلاحیت علمی و فنی لازم برای آموزش در ورزش را داشته باشد بلکه موظفند که توانایی جسمی و روحی ورزشکاران را در مقابل حرکات،فنون و مهارت های مورد نظر لحاظ نمایند.
فقدان صلاحیت کافی و پذیرش مسئولیت مربیگری، تقصیر محسوب و بر حسب نتیجه حاصله،مقصر مجازات خواهد شد.
