قدرشناسی بعد از مرگ اسب

[علی اصفهانی]

همینطور که در مورد انسانها تا یکنفر زنده است قدرش را نمیدانند در مورد اسبها هم این قضیه رایج است .
بطور مثال حداد تا زنده بود اینقدر که الان بعد ازمرگش معروف است معروف نبود .

یادمه درسالهای اوایل دهه 70 چند نوبت مالکینی ازشهرستان ها اسبهایشان را به تهران وبه مجموعه شهدا برای کشش میفرستادند ولی از حداد نمیکشیدند !

یادمه مثلا لیمون و نامدار و والا (وحید ) توی مجموعه شهدا بیشتر توصیه میشدن .

البته در مورد حداد شاید این قدرنشناسی بیشتر داغ بود چون زخم تابستانی داشت . یعنی بدنش توی تابستان زخم میشد و در پاییز خوب میشد ودرفصل زمستان هم رد این زخمها توی نقاط زیادی از بدنش دیده میشد و باور غلطی هم رایج بود که این زخم به کره هاش منتقل میشه چون در مواردی توی کره هاش دیده شده بود که زخم تابستانی داشتند . ولی بعدا فهمیده شد که این زخمها توسط یک انگل خونی تولید میشدن و ارثی نبودن .

 

[حامد ده یادگاری]

واقعا چرا ما آدما اینجوری هستیم.
تا یه اسبی 2 قدمیمون هست قدرشو نمیدونیم ولی وقتی رفت همه میگیم عجب مالی بود.
نمونش در سطح کوچکترم در شهرستانها همینجوریه.
نظیرش توی سیرجانم زیاده بود مثل تهاتموس،دلاور(که البته مالکش نمیکشید)،سپهر که همشون مردن.
نمونه زندشم کهکشان که یه مدت کوتاه اینجا بود ولی ازش استقبال نشده بود یا یوشکا یا .......

 

[♘امیرحسین♞]

یک دلیل دیگر هم هست که مالکان خوبی نداشتند که حاضر بشن براشون مایه بگذرن و به اندازه کافی هم خوب نبودند که خودشون چیزی بشوند/

 

[حامد ده یادگاری]

یک دلیل دیگر هم هست که مالکان خوبی نداشتند که حاضر بشن براشون مایه بگذرن و به اندازه کافی هم خوب نبودند که خودشون چیزی بشوند/

دلاور،تهاتموس وحتی کهکشان