♘امیرحسین♞
♘ مدیریت انجمن اسب ایران ♞
اسب هاى نژاد اصيل ايرانى: در تاريخ و فرهنگ مردم به نام نژاد خاص ناميده شده و داراى مشخصات و تيره نژادى هستند، انبوهى از اين اسب ها موجود و برخى از آنها داراى جمعيت نژادى محدود هستند. اين نژادها عبارتند از:
الف _ اسب نژاد اصيل عرب ايران: به گواهى تاريخ خاستگاه اصلى آن ايران بوده و اكنون در سراسر دنيا پراكنده و به نام اسب عرب ناميده مى شود. مركز اصلى نگهدارى آن بيشتر استان هاى خوزستان، لرستان، ايلام، تهران، كرمان، اصفهان، يزد، خراسان و فارس است و به احتمال قوى جمعيتى بيش از 40 هزار سر را شامل مى شود.
ب _ اسب نژاد تركمن ايران: قسمت اعظم جمعيت اين نژاد منطقه تركمن صحرا بوده و همانند اسب عرب داراى تيره هاى متعدد نژادى از قبيل آخال تكه و يموت است.
ج- اسب نژاد كرد ايرانى: اين نژاد اسب علاوه بر پاره اى ديگر از نقاط ايران در مناطق كردستان، كرمانشاه، ايلام، زنجان و آذربايجان غربى و ديگر استان هاى همجوار پراكنده است.
د _ اسبچه خزر ايرانى: خاستگاه نژادى آن دامنه هاى شمالى سلسله جبال البرز بوده و براى زيستن در جنگل هاى انبوه شكل يافته است و داراى بوله محكم، سم هاى بادوام و قد كوتاه بوده و براى عبور از جنگل و مناطق پرگل و لاى و بارانى مناسب است.
هـ ـ اسب نژاد چناران ايرانى: در دوره نادرشاه افشار از آميزش مكرر اسب نژاد عرب و نژاد تركمن به وجود آمده و داراى صفات ويژه قابل انتقال به نتايج خود است و پراكنش جغرافيايى اين اسب در ايران قسمتى از استان خراسان است.
ى _ اسب نژاد قره باغ ايرانى: اين نژاد اسم خود را از قره باغ منطقه قفقاز گرفته و پس از جدايى آن منطقه از ايران در جنگ عباس ميرزا وليعهد فتحعلى شاه ايلخى عظيم (پرنس ميگرادوف) به ايران آمده و در آذربايجان پراكنده شده است.
و _ اسب سيستانى: تنها اسب خونسرد ايرانى بوده و داراى جثه اى تنومند كه در سن بلوغ وزن آن از ديگر اسب هاى نژاد ايرانى سنگين تر است و پراكنش آن در سيستان و بلوچستان است.
توده هاى اسب هاى ايرانى: در كتب دامپرورى و تاريخ و اسب نامه ها و در فرهنگ مردم از آنها به نام اسب هاى بختيارى، قشقايى و تركى، شاهسون، طالشى، باصرى، دره شورى و ورامينى نام برده مى شود.
گروه اسب هاى فلات ايران: به عبارتى به آن پلاتوپرشين گفته مى شود.
گروه اسب هايى كه طى 60 سال اخيراً به كشور وارد شده اند: اسب هاى نونيوس (Nonius)، فوروويوس(Frovius) ، آردنه (Ardene)، يورا (Yura) و اسب هاى شبه جزيره بالكان به نام گيدران. اين اسب ها در ايلخى هاى دولتى ورامين، بجنورد و مراغه با اسب هاى نژاد ايرانى آميخته شده اند. نژاد خارجى قابل ذكرى كه در حد جمعيت قابل ذكر به ايران وارد شده و در حال حاضر نزديك به 200 سر از آن در كشور پراكنده است، اسب تروبرد مى باشد. اين نژاد در تركمن صحرا و تهران با اسب هاى تركمن ايرانى آميخته شده و دوخون هاى متعددى با ضرايب مختلف به وجود آورده است. طبق آخرين آمار جمعيت اسبى كشور بيش از 150 هزار سر است.
از عماد رام
الف _ اسب نژاد اصيل عرب ايران: به گواهى تاريخ خاستگاه اصلى آن ايران بوده و اكنون در سراسر دنيا پراكنده و به نام اسب عرب ناميده مى شود. مركز اصلى نگهدارى آن بيشتر استان هاى خوزستان، لرستان، ايلام، تهران، كرمان، اصفهان، يزد، خراسان و فارس است و به احتمال قوى جمعيتى بيش از 40 هزار سر را شامل مى شود.
ب _ اسب نژاد تركمن ايران: قسمت اعظم جمعيت اين نژاد منطقه تركمن صحرا بوده و همانند اسب عرب داراى تيره هاى متعدد نژادى از قبيل آخال تكه و يموت است.
ج- اسب نژاد كرد ايرانى: اين نژاد اسب علاوه بر پاره اى ديگر از نقاط ايران در مناطق كردستان، كرمانشاه، ايلام، زنجان و آذربايجان غربى و ديگر استان هاى همجوار پراكنده است.
د _ اسبچه خزر ايرانى: خاستگاه نژادى آن دامنه هاى شمالى سلسله جبال البرز بوده و براى زيستن در جنگل هاى انبوه شكل يافته است و داراى بوله محكم، سم هاى بادوام و قد كوتاه بوده و براى عبور از جنگل و مناطق پرگل و لاى و بارانى مناسب است.
هـ ـ اسب نژاد چناران ايرانى: در دوره نادرشاه افشار از آميزش مكرر اسب نژاد عرب و نژاد تركمن به وجود آمده و داراى صفات ويژه قابل انتقال به نتايج خود است و پراكنش جغرافيايى اين اسب در ايران قسمتى از استان خراسان است.
ى _ اسب نژاد قره باغ ايرانى: اين نژاد اسم خود را از قره باغ منطقه قفقاز گرفته و پس از جدايى آن منطقه از ايران در جنگ عباس ميرزا وليعهد فتحعلى شاه ايلخى عظيم (پرنس ميگرادوف) به ايران آمده و در آذربايجان پراكنده شده است.
و _ اسب سيستانى: تنها اسب خونسرد ايرانى بوده و داراى جثه اى تنومند كه در سن بلوغ وزن آن از ديگر اسب هاى نژاد ايرانى سنگين تر است و پراكنش آن در سيستان و بلوچستان است.
توده هاى اسب هاى ايرانى: در كتب دامپرورى و تاريخ و اسب نامه ها و در فرهنگ مردم از آنها به نام اسب هاى بختيارى، قشقايى و تركى، شاهسون، طالشى، باصرى، دره شورى و ورامينى نام برده مى شود.
گروه اسب هاى فلات ايران: به عبارتى به آن پلاتوپرشين گفته مى شود.
گروه اسب هايى كه طى 60 سال اخيراً به كشور وارد شده اند: اسب هاى نونيوس (Nonius)، فوروويوس(Frovius) ، آردنه (Ardene)، يورا (Yura) و اسب هاى شبه جزيره بالكان به نام گيدران. اين اسب ها در ايلخى هاى دولتى ورامين، بجنورد و مراغه با اسب هاى نژاد ايرانى آميخته شده اند. نژاد خارجى قابل ذكرى كه در حد جمعيت قابل ذكر به ايران وارد شده و در حال حاضر نزديك به 200 سر از آن در كشور پراكنده است، اسب تروبرد مى باشد. اين نژاد در تركمن صحرا و تهران با اسب هاى تركمن ايرانى آميخته شده و دوخون هاى متعددى با ضرايب مختلف به وجود آورده است. طبق آخرين آمار جمعيت اسبى كشور بيش از 150 هزار سر است.
از عماد رام