♘امیرحسین♞
♘ مدیریت انجمن اسب ایران ♞
به طور كلى مى توان گفت براساس مقتضيات جغرافيايى اسب بومى ايران خيلى درشت اندام نبوده اما در عوض قوى و صبور و اطمينان بخش است. اين اسبان قرن هاى متمادى براى انجام كار هاى سخت مورد استفاده قرار گرفته اند.
از معروف ترين اين اسبان مى توان از اسبان فلات ايران كه اكثراً خونى از اسب عرب ايرانى دريافت كرده اند به اسبان لرى، بختيارى، دره شورى،قشقايى و همچنين اسب تالشى اشاره كرد.
• اسب هاى ايران به لحاظ وابستگى به نژادهاى مختلف اسب هاى نژاد اصيل ايرانى: در تاريخ و فرهنگ مردم به نام نژاد خاص ناميده شده و داراى مشخصات و تيره نژادى هستند، انبوهى از اين اسب ها
موجود و برخى از آنها داراى جمعيت نژادى محدود هستند. اين نژادها
عبارتند از:
الف _ اسب نژاد اصيل عرب ايران: به گواهى تاريخ خاستگاه اصلى آن ايران بوده و اكنون در سراسر دنيا پراكنده و به نام اسب عرب ناميده مى شود.مركز اصلى نگهدارى آن بيشتر استان هاى خوزستان، لرستان، ايلام، تهران،كرمان، اصفهان، يزد، خراسان و فارس است و به احتمال قوى جمعيتى بيش از 40 هزار سر را شامل مى شود.
ب _ اسب نژاد تركمن ايران: قسمت اعظم جمعيت اين نژاد منطقه تركمن صحرا بوده و همانند اسب عرب داراى تيره هاى متعدد نژادى از قبيل آخال تكه و يموت است.
ج- اسب نژاد كرد ايرانى: اين نژاد اسب علاوه بر پاره اى ديگر از نقاط ايران در مناطق كردستان، كرمانشاه، ايلام، زنجان و آذربايجان غربى و ديگر استان هاى همجوار پراكنده است.
د _ اسبچه خزر ايرانى: خاستگاه نژادى آن دامنه هاى شمالى سلسله جبال البرز بوده و براى زيستن در جنگل هاى انبوه شكل يافته است و داراى بوله محكم، سم هاى بادوام و قد كوتاه بوده و براى عبور از جنگل و مناطق پرگل و لاى و بارانى مناسب است.
هـ ـ اسب نژاد چناران ايرانى: در دوره نادرشاه افشار از آميزش مكرر اسب نژاد عرب و نژاد تركمن به وجود آمده و داراى صفات ويژه قابل انتقال به نتايج خود است و پراكنش جغرافيايى اين اسب در ايران قسمتى از استان خراسان است.
ى - اسب نژاد قره باغ ايرانى: اين نژاد اسم خود را از قره باغ منطقه قفقاز گرفته و پس از جدايى آن منطقه از ايران در جنگ عباس ميرزا وليعهد فتحعلى شاه ايلخى عظيم (پرنس ميگرادوف) به ايران آمده و در آذربايجان پراكنده شده است.
و - اسب سيستانى: تنها اسب خونسرد ايرانى بوده و داراى جثه اى تنومند كه در سن بلوغ وزن آن از ديگر اسب هاى نژاد ايرانى سنگين تر است و پراكنش آن در سيستان و بلوچستان است.
توده هاى اسب هاى ايرانى: در كتب دامپرورى و تاريخ و اسب نامه ها و در فرهنگ مردم از آنها به نام اسب هاى بختيارى، قشقايى و تركى، شاهسون،طالشى، باصرى، دره شورى و ورامينى نام برده مى شود.
گروه اسب هاى فلات ايران: به عبارتى به آن پلاتوپرشين گفته مى شود.
از معروف ترين اين اسبان مى توان از اسبان فلات ايران كه اكثراً خونى از اسب عرب ايرانى دريافت كرده اند به اسبان لرى، بختيارى، دره شورى،قشقايى و همچنين اسب تالشى اشاره كرد.
• اسب هاى ايران به لحاظ وابستگى به نژادهاى مختلف اسب هاى نژاد اصيل ايرانى: در تاريخ و فرهنگ مردم به نام نژاد خاص ناميده شده و داراى مشخصات و تيره نژادى هستند، انبوهى از اين اسب ها
موجود و برخى از آنها داراى جمعيت نژادى محدود هستند. اين نژادها
عبارتند از:
الف _ اسب نژاد اصيل عرب ايران: به گواهى تاريخ خاستگاه اصلى آن ايران بوده و اكنون در سراسر دنيا پراكنده و به نام اسب عرب ناميده مى شود.مركز اصلى نگهدارى آن بيشتر استان هاى خوزستان، لرستان، ايلام، تهران،كرمان، اصفهان، يزد، خراسان و فارس است و به احتمال قوى جمعيتى بيش از 40 هزار سر را شامل مى شود.
ب _ اسب نژاد تركمن ايران: قسمت اعظم جمعيت اين نژاد منطقه تركمن صحرا بوده و همانند اسب عرب داراى تيره هاى متعدد نژادى از قبيل آخال تكه و يموت است.
ج- اسب نژاد كرد ايرانى: اين نژاد اسب علاوه بر پاره اى ديگر از نقاط ايران در مناطق كردستان، كرمانشاه، ايلام، زنجان و آذربايجان غربى و ديگر استان هاى همجوار پراكنده است.
د _ اسبچه خزر ايرانى: خاستگاه نژادى آن دامنه هاى شمالى سلسله جبال البرز بوده و براى زيستن در جنگل هاى انبوه شكل يافته است و داراى بوله محكم، سم هاى بادوام و قد كوتاه بوده و براى عبور از جنگل و مناطق پرگل و لاى و بارانى مناسب است.
هـ ـ اسب نژاد چناران ايرانى: در دوره نادرشاه افشار از آميزش مكرر اسب نژاد عرب و نژاد تركمن به وجود آمده و داراى صفات ويژه قابل انتقال به نتايج خود است و پراكنش جغرافيايى اين اسب در ايران قسمتى از استان خراسان است.
ى - اسب نژاد قره باغ ايرانى: اين نژاد اسم خود را از قره باغ منطقه قفقاز گرفته و پس از جدايى آن منطقه از ايران در جنگ عباس ميرزا وليعهد فتحعلى شاه ايلخى عظيم (پرنس ميگرادوف) به ايران آمده و در آذربايجان پراكنده شده است.
و - اسب سيستانى: تنها اسب خونسرد ايرانى بوده و داراى جثه اى تنومند كه در سن بلوغ وزن آن از ديگر اسب هاى نژاد ايرانى سنگين تر است و پراكنش آن در سيستان و بلوچستان است.
توده هاى اسب هاى ايرانى: در كتب دامپرورى و تاريخ و اسب نامه ها و در فرهنگ مردم از آنها به نام اسب هاى بختيارى، قشقايى و تركى، شاهسون،طالشى، باصرى، دره شورى و ورامينى نام برده مى شود.
گروه اسب هاى فلات ايران: به عبارتى به آن پلاتوپرشين گفته مى شود.
