اسب سیاه کلاغ

[نفس]

اِندُ البداهات(!) و شیوخ الشیخ
بابای خوب قصه اش هستی
افسوس در این قصهء تاریک
درهای رویا را خودت بستی!​

نه اینکه من بهتر ز تو باشم
گر تو ببستی من ترکاندم...
بال پری قصه خود را
رویای خود در مرگ غلتاندم! ​

این دخترت از درد تو سرد است
بابای خوبش پس چه می گویی؟
این قصه شاید آخرش پوچ است
در عشق مه رویان چه می جویی؟​

دنبال ختم این غزل تا کی
در لابه لای غصه سرگردان
مهتاب مهرت زیر ابر مکر...
شاید ز یادت رفته آن زندان؟!؟!!​

زندان زن زندان تن کم بود؟!
داداش من حرف بدی بودش؟
خب جان من تنها رفیق من
عشق زمینی ... زجر شد سودش!​

آن قصه را حتما شنیدی که:
یک اسب و یک دختر شبیه ماه
دختر خرامان می رسد روزی
.
.
.
می افکند ما را درون چاه!​

شرمنده این قصه کمی تلخ است...
چی ؟! ... آخرش را من عوض کردم؟!
نه جان من، تقدیر ما این است!
این آخرش بودش که حظ کردم!​

شاید زمان دردش بگیرد، نه؟!
شاید زمین عقش بگیرد، ها ؟!
شاید من و تو زاده دردیم
شاید شبیه آرش رویا ...​

شاید کمی زیبا شود فردا
این آفتاب خسته بی جان
این ماهتاب مردهء بدبخت
این عشق های نکبت خندان!​

گفتی خدای کوچکی داریم
از غصه حرفت دلم پژمرد
کاش این خدا ها مال ما بودند!
دیشب خدای کوچک من مرد​

حتما شنیدی بخت را دیدم
دیروز در بین غزل مردش!
در ناله جغد کریه شب
چشمان هرز دختری خوردش!​

این قصه دارد می رسد آخر
من باز هم رفتم رفیق من...
قلبم ز بغض و ناله می گرید
روحم اسیر بند چرک تن...​

خورشید عشقت آتشین گویی است!
این غصه آخر مال اینجا بود؟!!!!
باشد! خیالی نیست! داداشی!
«آرش» زِ دردت زودتر فرسود!
--------------------------------
آه ای شمیم خسته قصه
از عطر تو این کوچه جان دارد
افسوس از این روزگار پست
در روح زیبا کینه می کارد​

این بند بعدی هم برای تو
اشعار خوبت باز می خوانم
ابر غمت آهسته می بارد
روی کویر خسته جانم: ​

اشعار و و شعر و شاعرى جمع اند
جاماندهء رویای شیرین کیست ؟
از زور غم داغش به روی ماه
«آرش» یکی بود و دگر هم نیست...
----------------------------------
دارد به خانه می رسد انگار
پایان قصه باز پیدا شد
اسب سیاه مرگ هم روزی
شاید کلاغ قصه ما شد...​

منبع:آوای دل : شعر : اسب سیاه کلاغ : آرش محمدی​