اسبهای کودکیمان یادمان هست؟!

اسبهای کودکی را به خاطر دارید؟!!!
تکه ای چوب بلند که از این سوی کوچه به آن سوی کوچه میکشاندیم و سوارش میشدیم،بالشهایی که با آن بارها لذت سواری را تجربه کردیم و مهم تر از همه بر پشت کمر پدرهایمان!!!

از این خاطرات چه نتیجه ای میتوان گرفت جز اینکه عشق اسب در ذات همه کودکان وجود دارد و بروز این عشق به صورت ناخودآگاه با سواریهایی که عنوان شد به چشم ما میخورد.و این گویای علاقه مفرط کودک به سواریست.چیزی که در برخی ها تا دوران بزرگسالی به جا می ماند در اثر پیگیری توسط خود شخص یا اطرافیان و در برخی دیگر به دلایلی عدیده به دست فراموشی سپرده می شود.

به خوبی میتوان دریافت،بزرگترین نقش خانواده در تربیت فرزند برای رسیدن به اهداف والای زندگیست.و این مهم ،هم توسط سازماندهی برنامه های علمی و هم تقویت روحی کودک امکانپذیر است.چیزی که پشتیبانی خانواده و درک مفهوم علاقه کودک به امور مهمی همچون سواری_با تاثیر بسزا در روحیات و سلامت جسم کودک_را می طلبد.

فراموش نکنید شما نیز میتوانید در برنامه های آتی زندگیتان از این عشق اسب کودک در پیشرفت لحظه ای کودکتان نهایت استفاده را ببرید.

با امید به ایرانی مملو از اندیشه هایی به طراوت عشق اسب!
"نفس"
 
بالا