ناشناس
Active member
آموزش پرش با اسب و مشکلات پرشکاران
پرشکار:
هم چنان که برای اسب، صفات و مشخصات معینی می توان بر شمرد، برای پرشکار نیز ویژگی های جداگانه ای نسبت به درساژکاران وجود دارد که مهم ترین آنها شجاعت، قدرت تصمیم گیری، نرمش و مخصوصا آموزش کافی سوارکاری است.
برای مثال می توان پرشکارانی را نام برد که به سن کهولت رسیده اند. بعضی از این ها تمام شرایط یک سوارکار را حفظ کرده اند و آنچه از دست داده اند شجاعت است، این عامل آنان را از تمرین و ورزش باز می دارد و یا به پریدن از روی موانع کوتاه وادار می کند، در میان این پیران افرادی هستند که هنوز شجاعت خود را نباخته اند و با وجود سن بالای 60 سال در مسابقات شرکت می کنند.
وقتی صحبت از نرمش است، حساسیت فوق العاده ای پیش می آید، سوارکار باید دارای آن چنان نرمشی باشد که در هر لحظه بتواند با حرکت اسب هم آهنگ بوده، جلو یا عقب بشیند، تنه را جلو یا عقب بدهد، به راست به چپ و ... و در یک کلام با اسب یک تخته شود، این کار فقط با تمرین زیاد امکان پذیر می باشد وگرنه آدم بی تجربه باید ابتدا خود، سواری بیاموزد، سپس ببه کار پرش بپردازد. یکی از مهمترین شرایط سوارکار، قدرت کنترل است. برای این کار نخست خود باید اندیشمند باشد و این اندیشه را بتواند به اسب منتقل کند. سوارکاری شانس نمی خواهد، تجربه و فکر می خواهد.
آموزش نهایی پرش با اسب:
به مرحله ای رسیده ایم که آموزش اختصاصی نبوده و اسب و سوارکار باید ایندوره را باهم تجربه کنند. هیچ سوارکار پر مدعایی نمی تواند ادعا کند که یک اسب معمولی را با آموزش ابتدایی می تواند در سطوح عالی مسابقات پرش با اسب شرکت داده و موفق شود. و هیچ سوارکاری با آموزش ابتدایی نمی تواند موفقیتی در مسابقات سطح بالا با یک اسب کاملا تربیت شده و با تجربه به دست آورد. هر سوارکار زبده ای وقتی به خرید اسب تربیت شده نامداری اقدام می کند، قبل از شرکت در مسابقه، مدتی با آن، در حقیقت با هم ، تمرین می کنند این کار یعنی تبادل دانسته ها یا همدیگر که رمز موفقیت آن ها در مسابقات است.
هر پرش شامل 6 مرحله: 1) تصمیم به پرش 2) رفتن به سوی مانع 3) پرش 4) روی مانع 5) فرود 6) آماده شدن برای رفتن به سوی مانع بعدی. که اگر سوارکار با این 6 مرحله آشنا باشد کار خود را برای پرش آسان تر می کند.
مشکل پرشکاران:
نقص هایی در تربیت پرشکاران ایرانی وجود دارد که متاسفانه عامل آن مربیان هستند، که به بعضی اصول آگاهی کامل ندارند. مثلا پرشکاران ایرانی به طور عموم فاقد ساق هستند، این اصطلاحی است که به سوارکارانی اطلاق می شود که ساق های خود را یا به کار نمی گیرند، یا کم به کار می گیرند. چنین سوارکارانی از نیروی لازم برای به حرکت در آوردن به موقع اسب خود بی بهره هستند. همین سوارکاران چه مربیان، چه شاگردان این نقیصه را با شجاعت خود برطرف می کنند. در میدان ها بسیار دیده ایم که پرشکاری با زدن ضربه پاشنه و مهمیز، اسب را به هیجان و حرکت در آورده و مسابقه را برده است. حال آنکه همان اسب با یک جفت ساق قوی، بدون تظاهر و کاربرد شلاق و مهمیز همان کار را بهتر می توانست انچام دهد.
برای اطلاع بیشتر در این زمینه و مطالعه کامل این مقاله با همه جزئیات به کتاب اسب نوشته دکتر محمد تقی ابراهیم پور و دکتر یحیی رضایی نژاد انتشارات دانشگاه صنعتی اصفهان مراجعه نموده
پرشکار:
هم چنان که برای اسب، صفات و مشخصات معینی می توان بر شمرد، برای پرشکار نیز ویژگی های جداگانه ای نسبت به درساژکاران وجود دارد که مهم ترین آنها شجاعت، قدرت تصمیم گیری، نرمش و مخصوصا آموزش کافی سوارکاری است.
برای مثال می توان پرشکارانی را نام برد که به سن کهولت رسیده اند. بعضی از این ها تمام شرایط یک سوارکار را حفظ کرده اند و آنچه از دست داده اند شجاعت است، این عامل آنان را از تمرین و ورزش باز می دارد و یا به پریدن از روی موانع کوتاه وادار می کند، در میان این پیران افرادی هستند که هنوز شجاعت خود را نباخته اند و با وجود سن بالای 60 سال در مسابقات شرکت می کنند.
وقتی صحبت از نرمش است، حساسیت فوق العاده ای پیش می آید، سوارکار باید دارای آن چنان نرمشی باشد که در هر لحظه بتواند با حرکت اسب هم آهنگ بوده، جلو یا عقب بشیند، تنه را جلو یا عقب بدهد، به راست به چپ و ... و در یک کلام با اسب یک تخته شود، این کار فقط با تمرین زیاد امکان پذیر می باشد وگرنه آدم بی تجربه باید ابتدا خود، سواری بیاموزد، سپس ببه کار پرش بپردازد. یکی از مهمترین شرایط سوارکار، قدرت کنترل است. برای این کار نخست خود باید اندیشمند باشد و این اندیشه را بتواند به اسب منتقل کند. سوارکاری شانس نمی خواهد، تجربه و فکر می خواهد.
آموزش نهایی پرش با اسب:
به مرحله ای رسیده ایم که آموزش اختصاصی نبوده و اسب و سوارکار باید ایندوره را باهم تجربه کنند. هیچ سوارکار پر مدعایی نمی تواند ادعا کند که یک اسب معمولی را با آموزش ابتدایی می تواند در سطوح عالی مسابقات پرش با اسب شرکت داده و موفق شود. و هیچ سوارکاری با آموزش ابتدایی نمی تواند موفقیتی در مسابقات سطح بالا با یک اسب کاملا تربیت شده و با تجربه به دست آورد. هر سوارکار زبده ای وقتی به خرید اسب تربیت شده نامداری اقدام می کند، قبل از شرکت در مسابقه، مدتی با آن، در حقیقت با هم ، تمرین می کنند این کار یعنی تبادل دانسته ها یا همدیگر که رمز موفقیت آن ها در مسابقات است.
هر پرش شامل 6 مرحله: 1) تصمیم به پرش 2) رفتن به سوی مانع 3) پرش 4) روی مانع 5) فرود 6) آماده شدن برای رفتن به سوی مانع بعدی. که اگر سوارکار با این 6 مرحله آشنا باشد کار خود را برای پرش آسان تر می کند.
مشکل پرشکاران:
نقص هایی در تربیت پرشکاران ایرانی وجود دارد که متاسفانه عامل آن مربیان هستند، که به بعضی اصول آگاهی کامل ندارند. مثلا پرشکاران ایرانی به طور عموم فاقد ساق هستند، این اصطلاحی است که به سوارکارانی اطلاق می شود که ساق های خود را یا به کار نمی گیرند، یا کم به کار می گیرند. چنین سوارکارانی از نیروی لازم برای به حرکت در آوردن به موقع اسب خود بی بهره هستند. همین سوارکاران چه مربیان، چه شاگردان این نقیصه را با شجاعت خود برطرف می کنند. در میدان ها بسیار دیده ایم که پرشکاری با زدن ضربه پاشنه و مهمیز، اسب را به هیجان و حرکت در آورده و مسابقه را برده است. حال آنکه همان اسب با یک جفت ساق قوی، بدون تظاهر و کاربرد شلاق و مهمیز همان کار را بهتر می توانست انچام دهد.
برای اطلاع بیشتر در این زمینه و مطالعه کامل این مقاله با همه جزئیات به کتاب اسب نوشته دکتر محمد تقی ابراهیم پور و دکتر یحیی رضایی نژاد انتشارات دانشگاه صنعتی اصفهان مراجعه نموده